പ്രശാന്ത് ഭൂഷനെതിരായ കോടതിയലക്ഷ്യ കേസ് സുപ്രീംകോടതിയുടെ പരിഗണനയിലാണല്ലോ. ഇഎംഎസിനെതിരെ അരനൂറ്റാണ്ട് മുമ്പുണ്ടായ കോടതിയലക്ഷ്യക്കേസും ഈ ഘട്ടത്തില് ചര്ച്ചയാകുകയാണ്.ശിക്ഷ വിധിക്കപ്പെട്ട ശേഷം വിധിയിലെ പരാമര്ശങ്ങളോട് ശക്തമായി വിയോജിച്ച് ഇഎംഎസ് എഴുതിയ കത്തിനെപ്പറ്റിയാണ് ഈ കുറിപ്പ്.
''എന് പ്രഭോ ,സാധ്യമല്ല.
അവിടുത്തെ കണ്ണുകളിൽ കൂടി മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ വായിക്കുന്നതിനേക്കാൾ എന്റെ തെറ്റിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കാനാണ് ഞാൻ കൂടുതൽ ഇഷ്ടപ്പെടുക'. കോടതിയലക്ഷ്യക്കേസില് ഹൈക്കോടതി വിധി ശരിവെച്ച സുപ്രീംകോടതി വിധിയില് തനിക്ക് മാര്ക്സിസത്തെപ്പറ്റി സ്റ്റഡി ക്ലാസ് എടുക്കാന് ശ്രമിച്ച ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് എം ഹിദായത്തുള്ള അടക്കമുള്ള ജഡ്ജിമാര്ക്ക് ഇഎംഎസ് എഴുതിയ കത്ത് അവസാനിക്കുന്നതിങ്ങനെയാണ്.
മാര്ക്സിസം ലെനിനിസം മനസ്സിലാക്കുന്നതിലും വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നതിലും പരാജയപ്പെട്ടതു കൊണ്ടാണ് ഇഎംഎസില് നിന്ന് കോടതിയലക്ഷ്യത്തിനിടയാക്കിയ വാക്കുകള് ഉണ്ടായതെന്ന വിധിയിലെ പരാമര്ശങ്ങള്ക്കായിരുന്നു ഇഎംഎസിന്റെ ഈ മറുപടി. വിധി അച്ചടിച്ചു വന്ന കേരള ലോ ടൈംസി (കെഎല്ടി)ന് അയച്ച കത്തിലായിരുന്നു പ്രതികരണം.എന്നാല് കത്ത് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച കെഎല്ടി പത്രാധിപര് ഈ കുറിപ്പിന്റെ തുടക്കത്തില് ഉദ്ധരിച്ചതടക്കം വിധിയെ വിമര്ശിക്കുന്ന പരാമര്ശങ്ങള് പലതും ഒഴിവാക്കി. ഇതില് പ്രതിഷേധമറിയിച്ച ഇഎംഎസ് മറുപടി ദേശാഭിമാനിക്ക് നല്കി. 1971 ജനുവരി 28 ന്റെ പത്രം അത് പൂര്ണ്ണരൂപത്തില് അച്ചടിച്ചു.
1967 നവംബർ 9ന് തിരുവനന്തപുരത്ത് ഇഎംഎസ് നടത്തിയ പത്രസമ്മേളനമാണ് കേസിന് ഇടയാക്കിയത്. ‘‘കോടതി മർദ്ദനോപകരണമാണ്. ജഡ്ജിമാർ വർഗ്ഗവിദ്വേഷത്താലും വർഗ്ഗ താൽപ്പര്യത്താലും വർഗ്ഗ മുൻവിധികളാലും നയിക്കപ്പെടുന്നവരാണ്. നന്നായി വസ്ത്രം ധരിച്ച കുടവയറനായ പണക്കാരനും കീറിപ്പറിഞ്ഞ വസ്ത്രം ധരിച്ച നിരക്ഷരനായ വ്യക്തിക്കും തെളിവുകൾ ഒരുപോലെ ബാധകമാണെങ്കിൽ കോടതി സഹജമായും പണക്കാരന് അനുകൂലമായി നിൽക്കും. ’’ ഇതായിരുന്നു പരാമര്ശം.നിലപാടില് ഇഎം എസ് ഉറച്ചുനിന്നതോടെ ഹൈക്കോടതി ആയിരം രൂപ പിഴശിക്ഷ വിധിച്ചു. അപ്പീലില് സുപ്രീംകോടതി ശിക്ഷ അമ്പത് രൂപയാക്കി.ഈ വിധിയ്ക്കുള്ള മറുപടിയായാണ് ഇഎംഎസിന്റെ കത്ത്.
''ഹൈക്കോടതി ശിക്ഷ സുപ്രീം കോടതി ശരിവച്ചതിനെക്കുറിച്ചോ എന്റെ പിഴ 1000 ഉറുപ്പികയിൽ നിന്ന് 50 ഉറുപ്പികയാക്കി സുപ്രീം കോടതി ഇളവു ചെയ്തതിനെ കുറിച്ചോ ഞാൻ ഒന്നും പറയുവാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും താത്വിക വിശകലനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ 'ധാരണാപിശകു'കൾ 'തുറന്നു കാണിക്കാൻ'സുപ്രീംകോടതി വിധിന്യായത്തിൽ നടത്തിയിട്ടുള്ള ശ്രമത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു വിശദീകരണം എന്ന നിലയ്ക്കാണ് ഞാനീ എഴുതുന്നത്''-എന്ന ആമുഖത്തോടെയാണ് ഇഎംഎസിന്റെ കത്ത് തുടങ്ങുന്നത്. തുടര്ന്ന് പരിഹാസവും ഉദ്ധരണികളും നിരത്തി വിധിയിലെ അബദ്ധങ്ങള് അദ്ദേഹം വിശദീകരിയ്ക്കുന്നു.
മാര്ക്സിസത്തില് അവഗാഹം കുറഞ്ഞതിനാണ് തന്നെ ശിക്ഷിച്ചതെന്ന വിധിയിലെ നിരീക്ഷണത്തിന് ഇഎംഎസ് ഇങ്ങനെ മറുപടി നല്കി:
'' മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച എന്റെ അവകാശ വാദങ്ങൾ എന്തു തന്നെയായിരുന്നാലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന തരത്തിൽ നിയമത്തിനെതിരായി പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടത് തന്നെയാണ്. നേരെ മറിച്ച് എന്റെ അവകാശ വാദം തെറ്റാണെങ്കിൽ പോലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന നിയമത്തെ ലംഘിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷ അർഹിക്കുന്നില്ല''.
ഇഎംഎസിന്റെ മറുപടി ലോ ടൈംസ് സെന്സര് ചെയ്തതിനെപ്പറ്റി ദേശാഭിമാനി നല്കിയ വാര്ത്ത
ഇഎംഎസിന്റെ മറുപടി ലോ ടൈംസ് സെന്സര് ചെയ്തതിനെപ്പറ്റി ദേശാഭിമാനി നല്കിയ വാര്ത്ത
മാര്ക്സിന്റെയും എംഗല്സിന്റെയും എല്ലാ ഗ്രന്ഥങ്ങളും വായിച്ചെന്ന ജഡ്ജിമാരുടെ അവകാശവാദത്തെ ഇഎംഎസ് കളിയാക്കുന്നു.'' മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ഒരു ഗ്രന്ഥവും, ജുഡീഷ്യറിയെ ജനരോഷത്തിന് പാത്രമായ ഒരു സ്ഥാപനമെന്ന നിലയിൽ നേരിട്ട് വിമർശിച്ചിട്ടില്ല എന്നാണ് സുപ്രീംകോടതി വിധിയിൽ പറയുന്നത്. മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും എല്ലാ കൃതികളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടാൻ മാത്രം ചങ്കൂറ്റമുള്ളവരുടെ ധീരതയ്ക്കു മുമ്പിൽ തലകുനിക്കാൻ മാത്രമേ എനിക്ക് കഴിയൂ. അതോടൊപ്പം മാർക്സിസത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാക്കളുടെ മുഴുവൻ കൃതികളും ഇംഗ്ലീഷിലേക്ക് വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്നു ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാനും ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ ഇവരുടെയെല്ലാ മൂല കൃതികളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നാണോ ബഹുമാനപ്പെട്ട ചീഫ് ജസ്റ്റിസും മറ്റ് ജഡ്ജിമാരും അവകാശപ്പെടുന്നത്''-ഇഎംഎസ് ചോദിയ്ക്കുന്നു.
തുടര്ന്ന് ഭരണകൂടത്തെപ്പറ്റി കോടതി പുലര്ത്തുന്ന ധാരണകള് മാര്ക്സിനോ എംഗല്സിനോ ലെനിനോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെന്ന് ഇഎംഎസ് സമര്ത്ഥിയ്ക്കുന്നു. ബോൾഷെവിക് വിപ്ലവത്തിന്റെ വിമര്ശകനായിരുന്ന കാള് കൌട്സ്ക്കിയുടെ നിലപാടാണ് ജഡ്ജിമാര്ക്കെന്നും അദ്ദേഹം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു.
''മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ വിശകനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ 'ധാരണ പിശകു'കൾ തുറന്നു കാട്ടാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർ മനസ്സിലാക്കാത്തൊരു കാര്യമുണ്ട് . മർദ്ദനോപകരണം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന വർഗ്ഗവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടല്ലാതെ ഭരണകൂടത്തെ പറ്റി സാമാന്യമായി ചർച്ച ചെയ്യുന്നത് മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും വിശകലനങ്ങൾക്ക് യോജിച്ചതല്ല എന്നുള്ളതാണത്. കൌട്സ്ക്കിക്ക് പിണഞ്ഞ അതേ അബദ്ധമാണിത്. ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർക്കും ഈ അബദ്ധം പിണഞ്ഞുവെന്നാണ് എന്റെ വിനീത അഭിപ്രായം. ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നത് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുമെന്നാണ് മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തമെന്നത് തികച്ചും തെറ്റായ പരാമർശം വിധിന്യായത്തിൽ കാണുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്.
പകൽ പോലെ വ്യക്തമായ ഇത്തരം തെറ്റായ പരാമർശം ഏതെങ്കിലും ദിനപത്രത്തിലെ ഒരു സാധാരണ എഴുത്തുകാരനോ വിവരമില്ലാത്ത രാഷ്ട്രീയക്കാരനോ ആണ് നടത്തിയതെങ്കിൽ അത് അവഗണിച്ച് തള്ളാമായിരുന്നു. ഏതെങ്കിലും ജഡ്ജി തന്നെ കോടതിക്ക് പുറത്തുവച്ച് ഇങ്ങനെ പറയുന്ന പക്ഷം അതിനെയും ഇപ്രകാരം തന്നെ കാണാമായിരുന്നു. പക്ഷേ ഇത് ഇന്ത്യയുടെ സുപ്രീം കോടതി പുറപ്പെടുവിച്ചിട്ടുള്ള വിധിന്യായമാണ്. മാർക്സിസ്റ്റ് വിശകലനത്തെ സംബന്ധിച്ച് എന്റെ 'ധാരണ പിശകു'കൾ തിരുത്താൻ ആവശ്യപ്പെടുന്ന ഒരു വിധിന്യായം.'' അതുകൊണ്ട് ഇങ്ങനെ വിളിച്ചു പറയുവാൻ തന്നെ അനുവദിക്കുമാറാകണം എന്ന അഭ്യര്ത്ഥനയോടെയാണ് തുടക്കത്തില് ഉദ്ധരിച്ച വാചകം ഇഎംഎസ് എഴുതുന്നത്.
സുപ്രിം കോടതിയിൽ ഇഎംഎസിനു വേണ്ടി ഹാജരായത് മുൻ പ്രതിരോധമന്ത്രി കൂടിയായ വി കെ കൃഷ്ണമേനോനായിരുന്നു. കോടതിയലക്ഷ്യ നിയമം ഭരണഘടന ഉറപ്പുനൽകുന്ന അഭിപ്രായ സ്വതന്ത്ര്യത്തിൽ കടന്നുകയറ്റം നടത്താതെ പരിശോധിക്കണമെന്ന് അദ്ദേഹം വാദിച്ചു. ജസ്റ്റിസ് എം ഹിദായത്തുള്ളയുടെ ബെഞ്ച് ശിക്ഷയിൽ ഇളവുവരുത്തി. 50 രൂപയായി കുറച്ചു. അല്ലാത്തപക്ഷം ഒരാഴ്ച തടവ്. ഇഎംഎസിനെ ശിക്ഷിക്കരുതായിരുന്നു എന്നാണ് തന്റെ അഭിപ്രായമെന്ന് ഒരിക്കൽ മുൻ സുപ്രിം കോടതി ജഡ്ജി കെ ടി തോമസ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. ഇഎംഎസ് ഒരു ജഡ്ജിയെയും വ്യക്തിപരമായി അധിക്ഷേപിച്ചിട്ടില്ല. കോടതിയുടെ സമ്പ്രദായം മാറ്റണമെന്നു മാത്രമാണ് അദ്ദേഹം അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്. ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടന നിലവിൽ വരുന്നതിനു മുമ്പ് ഒരു സാക്ഷിയെ വിസ്തരിക്കാൻ കൊണ്ടുവന്നാൽ അവസാനം ചോദിച്ചിരുന്ന ചോദ്യം നിങ്ങൾ എത്ര ഭൂനികുതി കൊടുക്കുന്നുണ്ടെന്നായിരുന്നു. ഇഎംഎസിന്റെ ആരോപണം പരമാർഥമാണെന്ന് പറയുന്നത് അതുകൊണ്ടാണെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. Read more: https://www.deshabhimani.com/news/kerala/ems-also-stood-on-his-stand-and-did-not-express-regret/892463
ഇഎംഎസിന്റെ കത്തിന്റെ പൂര്ണ്ണരൂപം ഇവിടെ വായിക്കാം:
1967 നവംബർ 9ന് തിരുവനന്തപുരത്ത് നടത്തിയ പത്രസമ്മേളനത്തിന്റെ പേരിലാണ് അരനൂറ്റാണ്ടുമുമ്പ് ഇഎംഎസിനെതിരെ കോടതിയലക്ഷ്യ കേസുണ്ടായത്.
‘‘കോടതി മർദ്ദനോപകരണമാണ്. ജഡ്ജിമാർ വർഗ്ഗവിദ്വേഷത്താലും വർഗ്ഗ താൽപ്പര്യത്താലും വർഗ്ഗ മുൻവിധികളാലും നയിക്കപ്പെടുന്നവരാണ്. നന്നായി വസ്ത്രം ധരിച്ച കുടവയറനായ പണക്കാരനും കീറിപ്പറിഞ്ഞ വസ്ത്രം ധരിച്ച നിരക്ഷരനായ വ്യക്തിക്കും തെളിവുകൾ ഒരുപോലെ ബാധകമാണെങ്കിൽ കോടതി സഹജമായും പണക്കാരന് അനുകൂലമായി നിൽക്കും. ’’ ഇതായിരുന്നു കേസിനിടയാക്കിയ പരാമര്ശം.നിലപാടില് ഇഎം എസ് ഉറച്ചുനിന്നതോടെ ഹൈക്കോടതി ആയിരം രൂപ പിഴശിക്ഷ വിധിച്ചു. അപ്പീലില് സുപ്രീംകോടതി ശിക്ഷ അമ്പത് രൂപയാക്കി.
ഈ വിധിയ്ക്കുള്ള മറുപടിയായാണ് ഇഎംഎസിന്റെ കത്ത്. മാര്ക്സിസം ലെനിനിസം മനസ്സിലാക്കുന്നതിലും വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നതിലും പരാജയപ്പെട്ടതുകൊണ്ടാണ് ഇഎംഎസില് നിന്ന് കോടതിയലക്ഷ്യത്തിനിടയാക്കിയ വാക്കുകള് ഉണ്ടായതെന്ന വിധിയിലെ പരാമര്ശങ്ങള്ക്കായിരുന്നു ഇഎംഎസിന്റെ ഈ മറുപടി.വിധി അച്ചടിച്ചു വന്ന കേരള ലോ ടൈംസി (കെഎല്ടി)ന് അയച്ച കത്തിലായിരുന്നു പ്രതികരണം. എന്നാല് കത്ത് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച കെഎല്ടി പത്രാധിപര് വിധിയെ വിമര്ശിക്കുന്ന പരാമര്ശങ്ങള് പലതും ഒഴിവാക്കി. ഇതില് പ്രതിഷേധമറിയിച്ച ഇഎംഎസ് മറുപടി ദേശാഭിമാനിക്ക് നല്കി. 1971 ജനുവരി 28 ന്റെ പത്രം അത് പൂര്ണ്ണരൂപത്തില് അച്ചടിച്ചു.)
കേരള ഹൈക്കോടതിയുടെ വിധിന്യായത്തിനും ശിക്ഷയ്ക്കുമെതിരായി ഞാൻ കൊടുത്ത അപ്പീലുകൾ സംബന്ധിച്ചുള്ള സുപ്രീം കോടതി വിധി താങ്കളുടെ മാസികയുടെ 1970 ആഗസ്ത് 24 ആം തീയതിയിലെ ലക്കത്തിൽ (കേരള ലോ ടൈംസ് 588) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ. ഹൈക്കോടതി ശിക്ഷ സുപ്രീം കോടതി ശരിവച്ചതിനെ ക്കുറിച്ചോ എന്റെ പിഴ 1000 ഉറുപ്പികയിൽ നിന്ന് 50 ഉറുപ്പികയാക്കി സുപ്രീം കോടതി ഇളവു ചെയ്തതിനെ കുറിച്ചോ ഞാൻ ഒന്നും പറയുവാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും താത്വിക വിശകലനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ 'ധാരണാ പിശകു'കൾ തുറന്നു കാണിക്കാൻ സുപ്രീം കോടതി വിധിന്യായത്തിൽ നടത്തിയിട്ടുള്ള ശ്രമത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു വിശദീകരണം എന്ന നിലയ്ക്കാണ് ഞാനീ എഴുതുന്നത്. മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും താത്വിക വിശകലനങ്ങൾ പഠിക്കുവാനും ഉൾക്കൊള്ളാനും വേണ്ടി എന്റെ ജീവിതത്തിലെ 35 വർഷങ്ങൾ ചെലവാക്കിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ആ താത്വിക ആചാര്യന്മാരുടെ എല്ലാ ഗ്രന്ഥങ്ങളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടാൻ ഞാൻ തയ്യാറല്ല. മാർക്സും ഏംഗൽസും എഴുതിയതെല്ലാം തങ്ങൾ വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന അവകാശവാദത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ജഡ്ജിമാർ എന്റെ 'ധാരണാ പിശകു'കൾ 'തുറന്നു കാട്ടു'ന്നത് എന്ന കാണുന്നതിനാലാണ് ഇക്കാര്യത്തെ ഞാൻ ഇവിടെ സ്പർശിക്കുന്നത്.മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ഒരു ഗ്രന്ഥവും ജുഡീഷ്യറിയെ, ജനരോഷത്തിന് പാത്രമായ ഒരു സ്ഥാപനമെന്ന നിലയിൽ, നേരിട്ട് വിമർശിച്ചിട്ടില്ല എന്നാണ് സുപ്രീംകോടതി വിധിയിൽ പറയുന്നത്. മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും എല്ലാ കൃതികളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടാൻ മാത്രം ചങ്കൂറ്റമുള്ളവരുടെ ധീരതയ്ക്കു മുമ്പിൽ തലകുനിക്കാൻ മാത്രമേ എനിക്ക് കഴിയൂ. അതോടൊപ്പം മാർക്സിസത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാക്കളുടെ മുഴുവൻ കൃതികളും ഇംഗ്ലീഷിലേക്ക് വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്നു ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാനും ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ ഇവരുടെയെല്ലാ മൂല കൃതികളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നാണോ ബഹുമാനപ്പെട്ട ചീഫ് ജസ്റ്റിസും മറ്റ് ജഡ്ജിമാരും അവകാശപ്പെടുന്നത്? എന്തായാലും ഏംഗൽസ് 1844 ൽ എഴുതിയ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ തൊഴിലാളി വർഗത്തിന്റെ സ്ഥിതി എന്ന വിഖ്യാത ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ ചില വരികൾ ഇവിടെ ഉദ്ധരിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.
മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും എല്ലാ കൃതികളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടാൻ മാത്രം ചങ്കൂറ്റമുള്ളവരുടെ ധീരതയ്ക്കു മുമ്പിൽ തലകുനിക്കാൻ മാത്രമേ എനിക്ക് കഴിയൂ. അതോടൊപ്പം മാർക്സിസത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാക്കളുടെ മുഴുവൻ കൃതികളും ഇംഗ്ലീഷിലേക്ക് വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്നു ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാനും ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ജർമ്മൻ ഭാഷയിൽ ഇവരുടെയെല്ലാ മൂല കൃതികളും വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നാണോ ബഹുമാനപ്പെട്ട ചീഫ് ജസ്റ്റിസും മറ്റ് ജഡ്ജിമാരും അവകാശപ്പെടുന്നത്?
ബൂർഷ്വാ നീതിന്യായം
''തോൽപ്പിക്കപ്പെടേണ്ട ഒരു ശത്രുവാണ് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗമെന്ന ആശയമാണ് എല്ലാ നിയമങ്ങളുടെയും അടിയിലുള്ളത്. ജഡ്ജിമാർ നിയമപാലനം നടത്തുന്ന രീതിയിൽ നിന്നും ഇത് വ്യക്തമാകും. ജസ്റ്റിസസ് ഓഫ് പീസ് എന്ന് പറയപ്പെടുന്നവരെ -ഇവർ ഇടത്തരക്കാരിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തരാണ്- സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇത് പ്രത്യേകിച്ചും ശരിയാണ്. ഇവരുമായിട്ടാണ് തൊഴിലാളി വർഗ്ഗത്തിന് പലപ്പോഴും ഇടപഴകേണ്ടി വരുന്നത്. തൊഴിലാളിവർഗ്ഗത്തെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള ഒരു ഉപകരണമായി നിയമപാലനത്തെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താൻ അവർക്ക് യാതൊരു മടിയുമില്ല. സാമ്പത്തികമായി ഭേദപ്പെട്ട ഇടത്തരക്കാരില് നിന്ന് ആരെയെങ്കിലും കോടതി മുമ്പാകെ ഹാജരാകാൻ സമൻസ് -അല്ലെങ്കിൽ ആദര പുരസരം ക്ഷണം- അയക്കുന്നു എന്ന് കരുതുക. അയാളെ ഇങ്ങനെ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചതിന് കോടതി ആദ്യമേ ഖേദപ്രകടനം നടത്തും. ഇടത്തരക്കാരനായ പ്രതിയുടെ പാത സുഗമമാക്കി തീർക്കാൻ മജിസ്ട്രേറ്റ് തനിക്ക് കഴിവുള്ളതെന്തും ചെയ്യും. കേസിൽ ധനികനായ പ്രതി കുറ്റക്കാരനാണെന്ന് അസന്നിഗ്ധമായി തെളിഞ്ഞാൽ നിർലോഭമായ ക്ഷമാപണത്തോടു കൂടി ഒരു നിസാര ശിക്ഷവിധിക്കുക മാത്രമാണ് മജിസ്ട്രേറ്റ് ചെയ്യുക. അവജ്ഞയോടു കൂടി പണം മേശപ്പുറത്ത് വലിച്ചെറിഞ്ഞിട്ട് ആ ധനികൻ ഇറങ്ങി പുറത്തു പോകും. അതേ സമയം ഭാഗ്യഹീനനായ ഒരു പാവപ്പെട്ട തൊഴിലാളിയാണ് മജിസ്ട്രേറ്റിനു മുമ്പിൽ ഹാജരാകേണ്ടി വരുന്നതെങ്കിൽ അത് മറ്റൊരു കഥയാണ്. മിക്കവാറും അതിന് തലേദിവസം രാത്രി മുതൽ മറ്റു തടവുകാരോടൊപ്പം ലോക്കപ്പിൽ കഴിയേണ്ടിവരും. കോടിതിയിൽ വച്ച് മജിസ്ട്രേറ്റ് അവന്റെ നേരെ തട്ടിക്കയറും. ആദ്യം മുതലേ അവൻ കുറ്റക്കാരനാണെന്ന ധാരണയോടെയാണ് മജിസ്ട്രേറ്റ് പെരുമാറുക. തന്റെ ഭാഗം ന്യായീകരിക്കാൻ അവൻ എന്തെങ്കിലും ശ്രമം നടത്തിയാലുടനെ മജിസ്ട്രേറ്റ് അവജ്ഞയോടെ പറയും 'ഇമ്മാതരി കഥകൾ ഞാൻ മുമ്പും കേട്ടിട്ടുണ്ട്'. അതിന് ശേഷം അവനു പിഴ ശിക്ഷ വിധിക്കപ്പെടുന്നു. കൈയിൽ മതിയായ പണം ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട അവന് ഒരു മാസമോ ജയിൽ ശിക്ഷയോ കഠിനതടവോ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരും. മറിച്ച് കുറ്റം വ്യക്തമായി തെളിയിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും തെണ്ടിയും കള്ളനും ആണെന്നോ (ഒരേ സമയം രണ്ടുമായിരിക്കും) കാരണം പറഞ്ഞ് അവന് ഒരു മാസമോ കൂടുതലോ കഠിനതടവ് വിധിക്കാൻ കോടതിക്ക് കഴിയും. ഗ്രാമ പ്രദേശങ്ങളിലെ അധ്വാനിക്കുന്ന വർഗ്ഗത്തിന് എതിരെയുള്ള ജസ്റ്റിസസ് ഓഫ് പീസിന്റെ വിവേചനം വിവരണാതീതമാണ്. ഈ സ്ഥിതി വിശേഷത്തെ പൊതുജനം സാധാരണ അംഗീകരിക്കുകയാണ് പതിവ്. അങ്ങേയറ്റം ആക്ഷേപാർഹമായ ചില കേസുകൾ മാത്രമേ പത്രത്തിൽ പരാമർശിക്കപ്പെടാറുള്ളൂ. സാധാരണ ഗതിയിൽ അഭിപ്രായ പ്രകടനം ഒന്നും കൂടാതെ വാർത്തകൾ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യപ്പെടുകയാണ് പതിവ്. അവരിൽ നിന്നും ഇത്രയേ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുള്ളൂതാനും. ഈ പട്ടിക്കായകൾ (Dogberries)* നിയമത്തെ എപ്പോഴും ഇങ്ങനെയാണ് വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നത്. ഈ ന്യായാധിപൻമാർ ബൂർഷ്വാ വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നും വരുന്നവരാണ്. ക്രമസമാധാനത്തിന്റെ ആണിക്കല്ല് തങ്ങളുടെ വർഗ്ഗ താൽപര്യ സംരക്ഷണമാണെന്ന് ഇവർ ഉറച്ച് വിശ്വസിക്കുന്നു''. (കുറിപ്പ് : *ഇതൊരു ഗ്രാമ്യ പ്രയോഗമാണ് Dogberries എന്നതിന് Websters Third International Dictionaryയിൽ അർഥം കൊടുത്തിട്ടുള്ളത് ഇങ്ങനെയാണ്: A Foolish Constable in Shakespeare's Much Ado about Nothing. A Blundering Official often a policeman/constable.അതായത് അബദ്ധം മാത്രം പ്രവർത്തിക്കുന്ന വങ്കൻ പൊലീസുകാരൻ അഥവാ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ എന്നർത്ഥം.)
സുപ്രീംകോടതിയുടെ വിധിയിൽ ഏംഗൽസ് ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞതായി ഉദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് ഞാൻ സാദരം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു കൊള്ളട്ടെ.
"കേന്ദ്രീകൃത ഭരണകൂടവും അതിന്റെ സർവ്വവ്യാപിയായ സ്ഥിരം പട്ടാളം പൊലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥ ശ്രേണി പുരോഹിതൻമാർ ജുഡീഷ്യ സ്ഥാപനങ്ങൾ എന്നിവയും പരമ്പരാഗതമായി വ്യവസ്ഥാപിതമായ തൊഴിൽ വിഭജനത്തിന് വേണ്ടി രൂപം കൊണ്ടതാണ്. ഫ്യൂഡലിസത്തിനെതിരായ സമരത്തിന്റെ ശക്തമായ ഉപകരണങ്ങളെന്ന നിലക്ക് പുതിയതായി രൂപംകൊണ്ടു വന്ന മധ്യവർഗ്ഗ വിഭാഗത്തെ സേവിക്കുന്ന ഈ ഏർപ്പാട് രാജ്യവാഴ്ചക്കാലത്താണ് ആരംഭിച്ചത്.''
പട്ടാളം, പൊലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥ മേധാവിത്വം പുരോഹിതന്മാർ ജൂഡീഷ്യറി തുടങ്ങിയ കേന്ദ്രീകൃത ഭരണകൂട വിഭാഗങ്ങൾ തമ്മിൽ യാതൊരു വിവേചനവും ഏംഗൽസ് കൽപ്പിച്ചിട്ടില്ലെന്നതിന് ഇത് മതിയായ തെളിവ് നൽകുന്നു.''
മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച എന്റെ അവകാശ വാദങ്ങൾ എന്തു തന്നെയായിരുന്നാലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന തരത്തിൽ നിയമത്തിനെതിരായി പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടത് തന്നെയാണ്. നേരെ മറിച്ച് എന്റെ അവകാശ വാദം തെറ്റാണെങ്കിൽ പോലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന നിയമത്തെ ലംഘിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷ അർഹിക്കുന്നില്ല.
കോടതികളുടെ ചുമതല
രാഷ്ട്രീയ തത്വസംഹിതകളെ കുറിച്ച് - ഇതിൽ മാർക്സിന്റെയും ഏഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ പ്രധാനമാണ് - ഒരു പ്രതിക്കുള്ള അഭിപ്രായങ്ങളിലെ തെറ്റുകൾ തുറന്നു കാണിക്കുക എന്നത് കോടതിയുടെ ചുമതലയിൽപ്പെട്ടതാണോ എന്നൊന്നും എനിക്കറിഞ്ഞുകൂട. എന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ നിയമത്തെ വ്യാഖാനിക്കുകയും നടപ്പാക്കുകയുമാണ് കോടതിയുടെ കർത്തവ്യം കേസിലെ പ്രതികൾ വിശ്വാസം അർപ്പിച്ചിട്ടുള്ള രാഷ്ട്രീയ സംഹിതകളെക്കുറിച്ച് വിലകൽപ്പിക്കുകയല്ല അതിന്റെ ജോലി. രാഷ്ട്രീയ പ്രമാണങ്ങളുടെ വ്യാഖ്യാതാക്കളായി ജഡ്ജിമാർ മാറുകയാണെങ്കിൽ അതൊരു അസാധാരണ സ്ഥിതിവിശേഷമായിരിക്കും. തന്റെ പ്രഖ്യാപിത തത്വങ്ങളോട് ഒരാൾ കൂറു പുലർത്തുന്നുണ്ടോ എന്ന് പ്രശ്നമാക്കാതെ അയാൾ ചെയ്ത കൃത്യം നിയമത്തിന് എതിരാണോ എന്ന് പരിശോധിക്കുകയാണ് കോടതിയുടെ കടമയെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു. ഈ കേസിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോലം എന്റെ പ്രസംഗങ്ങളും പ്രസ്താവനകളും നിയമത്തിന് എതിരായിരുന്നോ എന്ന് പരിശോധിക്കുവാനും ഈ പ്രത്യേക നിയമപ്രശ്നത്തെക്കുറിച്ച് വിധി നൽകാനോ കോടതിക്ക് തീർച്ചയായും കടമയുണ്ട്. പക്ഷേ മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ വിശ്വസ്തതയോടെ പിന്തുടരുന്നുണ്ടെന്ന എന്റെ അവകാശ വാദം ശരിയോ തെറ്റോ എന്ന പ്രശ്നം ജഡ്ജിമാർ പരിശോധിക്കണമായിരുന്നോ എന്ന കാര്യം എനിക്ക് സംശയമാണ്. മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച എന്റെ അവകാശ വാദങ്ങൾ എന്തു തന്നെയായിരുന്നാലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന തരത്തിൽ നിയമത്തിനെതിരായി പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടത് തന്നെയാണ്. നേരെ മറിച്ച് എന്റെ അവകാശ വാദം തെറ്റാണെങ്കിൽ പോലും ജഡ്ജിമാർ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന നിയമത്തെ ലംഘിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ശിക്ഷ അർഹിക്കുന്നില്ല.
തെറ്റുപറ്റിയത് എനിക്കല്ല
എങ്കിലും മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ വിശകലനങ്ങൾ ഏതെല്ലാമായിരുന്നുന്വെന്ന് പരിശോധിക്കാനും അവയെ സംബന്ധിച്ച എന്റെ തെറ്റുകൾ തുറന്നു കാട്ടാനും ഈ രാജ്യത്തെ പരമോന്നത നീതി പീഠം മുതിർന്നിട്ടുള്ള നിലയ്ക്ക് മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ സിദ്ധാന്തങ്ങളെക്കുറിച്ച് എനിക്കല്ല തെറ്റുപറ്റിയതെന്ന് താങ്കളുടെ പംക്തികളിലൂടെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. എന്റെ മേൽപ്പറഞ്ഞ അവകാശവാദം ശരിയാണോ എന്ന് പരിശോധിക്കാനും എന്റെ തെറ്റുകൾ 'തുറന്നുകാട്ടാനും' വേണ്ടിയാണ് സുപ്രീം കോടതി വിധിയിലെ നല്ലൊരു ഭാഗം ചെലവഴിച്ചിട്ടുള്ളത്. ബഹുമാനപ്പെട്ട കോടതിയുടെ പാണ്ഡിത്യ വിവേക അധികാരങ്ങളോടുള്ള എല്ലാ ആദരവും വച്ചുപുലർത്തിക്കൊണ്ടു തന്നെ ഈ പ്രശ്നം സംബന്ധിച്ച് കോടതിയുടെ ധാരണ ശരിയല്ലെന്ന് പറയാൻ ഞാൻ അഗ്രഹിക്കുകയാണ്.
ഭരണകൂടത്തെ സംബന്ധിച്ചും ഒരു ഘട്ടത്തിൽ അവ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതിനെക്കുറിച്ചള്ള മാർക്സിസ്റ്റ് ലെനിനിസ്റ്റ് സമീപനത്തെപറ്റി ജഡ്ജിമാർ പറയുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്:
""മാർക്സും ഏംഗൽസും ലെനിനും ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുക എന്ന അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ചിന്തിച്ചിരുന്നത്. ഏംഗൽസിന്റെ സിദ്ധാന്തങ്ങൾ, മാർക്സിസത്തിൽ വെള്ളം ചേർത്തതാണെന്ന ലെനിന്റെ ധാരണ തെറ്റായിരുന്നു. മാർക്സ് തന്നെ ഇതിൽ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. 'തത്വശാസ്ത്രത്തിന്റെ ദാരിദ്ര്യം' എന്ന തന്റെ ഗ്രന്ഥത്തിൽ മാർക്സ് എഴുതുന്നു: "വളർച്ചയുടെ ഗതിക്രമത്തിൽ പഴയ ബൂർഷ്വാ സമുദായത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത് തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം പുതിയ സാമൂഹ്യവ്യവസ്ഥ സ്ഥാപിക്കും. വർഗ്ഗങ്ങളും വർഗ്ഗ ശത്രുക്കളും ഇല്ലാത്ത ഒരു സമൂഹമായിരിക്കും അത്. തന്മൂലം ബൂർഷ്വാ സമുദായത്തിലെ വർഗ്ഗ ശത്രുതയുടെ ഔദ്യോഗികമായ രൂപം മാത്രമായ രാഷ്ട്രീയ അധികാരം ഇന്നത്തെ അർത്ഥത്തിൽ അപ്രത്യക്ഷമാകും.''
തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം ഭരണാധികാരിവർഗമായി സംഘടിക്കുന്നതാണ് യഥാർത്ഥ ഭരണകൂടം എന്ന് കമ്യൂണിസ്റ്റ് മാനിഫെസ്റ്റോയിൽ മാർക്സും ഏംഗൽസും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് ഭരണകൂടം ആവശ്യമുണ്ടെന്നുള്ള കൌട്സ്ക്കിയുടെയും കൂട്ടരുടെയും വാദം മാർക്സിസത്തെ തെറ്റായി ധരിച്ചതിൽ നിന്നുണ്ടായതാണ്. മാർക്സിന്റെ അഭിപ്രായപ്രകാരം തൊഴിലാളി വർഗ്ഗത്തിന് ഭരണകൂടം ആവശ്യമുണ്ട്. ക്രമേണ ആ ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുകയും തൊഴിലാളി വർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്യും."
മാർക്സിന്റെ ഉദ്ധരണിയും കൌട്സ്ക്കി മാർക്സിന്റെ ആശയങ്ങളെ തെറ്റായി ധരിച്ചുവെന്ന പരാമർശവും ഒഴിച്ചാൽ ഈ പ്രസ്താവം മുഴുവൻ തെറ്റാണെന്ന് മാർക്സിസ്റ്റ് ലെനിനിസ്റ്റ് അടിസ്ഥാന ഗ്രന്ഥവുമായി ഇടപഴകിയിട്ടുള്ള ആർക്കും വ്യക്തമാകും. ഈ പോയിന്റ് സംബന്ധിച്ച് തന്നെ മാർക്സിന്റെ വിശകലനത്തെയും കൌട്സ്ക്കിയുടെ തെറ്റിദ്ധാരണകളെയും കുറിച്ചുള്ള കോടതിയുടെ ധാരണകൾ ശരിയല്ലെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
ഒന്ന്
ശാശ്വതമായ ഒരു ഏർപ്പാടായി ഭരണകൂടത്തെ മാർക്സും ഏംഗൽസും ലെനിനും പരിഗണിച്ചിരുന്നില്ല. മനുഷ്യ ചരിത്രത്തിൽ ഭരണകൂടം ഇല്ലായിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടമുണ്ടായിരുന്നെന്ന് അവർ വിദഗ്ധമായി തെളിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുപോലെ ഭാവിയിലും ഭരണകൂടമില്ലാത്തൊരു ഘട്ടം ഉണ്ടാകും. ഈ രണ്ട് ഘട്ടങ്ങൾക്ക് ഇടക്ക് ശാശ്വത സ്വഭാവം ഇല്ലാത്തതും അടിസ്ഥാന സ്വഭാവം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതുമായ ഒരു ഭരണകൂടം നിലനിൽക്കുന്നു. മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ലെനിൻ വ്യക്തമായി വിശദീകരിച്ചിട്ടുള്ളതുപോലെ സാമാന്യമായ ഒരു ഭരണകൂടവുമില്ല. ഏത് വർഗ്ഗത്തിന്റെ സന്തതിയും രക്ഷിതാവുമാണോ ഭരണകൂടം ആ വർഗത്തിന്റെ സ്വഭാവത്തിൽ വരുന്ന മാറ്റമനുസരിച്ച് ഭരണകൂടവും സ്വാഭാവികമായി മാറുന്നു. അടിമ, നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ സമുദായങ്ങൾക്ക് അവരവരുടേതായ വർഗ്ഗ ഭരണകൂടങ്ങളുണ്ട്. ഭൂരിപക്ഷത്തെ അടിമകളാക്കി നിർത്തി ചൂഷണം ചെയ്യുന്നതിന് വേണ്ടി അടിമ നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ ചൂഷക വർഗ്ഗങ്ങൾ തട്ടിപ്പടച്ചിട്ടുള്ള ഭരണകൂടമാണ് ഓരോ ഭരണകൂടവും. നാടുവാഴി ബൂർഷ്വാ ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾ ആധിപത്യം ചെലുത്തുന്ന നമ്മുടേത് പോലുള്ള വർഗ്ഗ സമുദായങ്ങളിൽ ഈ ചൂഷക വർഗ്ഗങ്ങളുടെ മർദ്ദന യന്ത്രമാണ് ഭരണകൂടം.
രണ്ട്
മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ഈ വിശകലനത്തെയാണ് കാള് കൗട്സ്കി തെറ്റിദ്ധരിക്കുകയും മുതലാളിത്ത ഭരണത്തെ വലിച്ചെറിഞ്ഞ് സോഷ്യലിസ്റ്റ് വ്യവസ്ഥ സ്ഥാപിക്കാൻ തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് ബൂർഷ്വാ ഭരണകൂടത്തെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താമെന്ന സിദ്ധാന്തം ആവിഷ്ക്കരിക്കുകയും ചെയ്തത്. ഈ പ്രശ്നത്തിൽ കൗട്സ്ക്കിക്കുള്ള തെറ്റിദ്ധാരണകളെ സംബന്ധിച്ച് ഏംഗൽസിന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവസാന കാലത്ത് നേരിയ ബോധം ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ കൌട്സ്ക്കിയുടെ ഈ മാർക്സിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ സിദ്ധാന്തത്തെ തകർത്തെറിയുന്നതിനുള്ള കടമ ലെനിനിലാണ് അർപ്പിതമായത്. ബൂർഷ്വാ ഭരണകൂടത്തിന്റെ വർഗ്ഗ സ്വഭാവം മനസ്സിലാക്കാതിരിക്കുകയും ബൂർഷ്വാ ജനാധിപത്യത്തെ ജനങ്ങള്ക്ക് വേണ്ടിയുള്ളതായി ധരിക്കുകയും ചെയ്തതാണ് കൌട്സ്ക്കിയുടെ അടിസ്ഥാനപരമായ പിശക് എന്ന് ലെനിൻ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. മാർക്സും ഏംഗൽസും തങ്ങളുടെ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ പോരാടിയത് ഈ ആശയത്തിന് എതിരായിട്ടായിരുന്നു.
മൂന്ന്
ചൂഷിത ഭൂരിപക്ഷത്തിന് എതിരായി ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷം ഉപയോഗിക്കുന്ന മർദ്ദന ഉപാധികളെന്ന നിലയിൽ വർഗ്ഗ ഭരണകൂടത്തിന്റെ അവസാന രൂപമാണ് ബൂർഷ്വാ സ്റ്റേറ്റെന്ന് മാർക്സും ഏംഗൽസും അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. കർഷകരുടെയും ചെറുകിട ഉടമകളുടെയും സഹായത്തോടെ മുതലാളിത്ത വ്യവസ്ഥ തകർത്തെറിയുന്ന തൊഴിലാളി വർഗ്ഗം ബൂർഷ്വാ ഭരണസംവിധാനത്തെ തുടച്ചു നീക്കുകയും സ്വന്തം ഭരണകൂടം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ഭരണകൂടത്തെക്കുറിച്ച് രണ്ടുകാര്യങ്ങള് പറയേണ്ടതുണ്ട്:
കൌട്സ്ക്കിക്ക് പിണഞ്ഞ അതേ അബദ്ധമാണിത്. ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർക്കും ഈ അബദ്ധം പിണഞ്ഞുവെന്നാണ് എന്റെ വിനീത അഭിപ്രായം. ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നത് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുമെന്നാണ് മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തമെന്ന തികച്ചും തെറ്റായ പരാമർശം വിധിന്യായത്തിൽ കാണുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്.
തൊഴിലാളി വർഗ്ഗ ഭരണകൂടം
ഒന്നാമത്, നേരത്തെ ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെട്ടിരുന്ന ഭൂരീപക്ഷക്കാരുടെ അധീനതയിലായതുകൊണ്ട് ചൂഷിത ഭൂരിപക്ഷത്തിനെതിരായ ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ ഭരണകൂടമായിരിക്കില്ല അത്. വര്ഗ സമുദായങ്ങളുടെ ഉല്ഭവത്തിന് ശേഷം ആദ്യമായി ഭൂരിപക്ഷം ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടാത്ത വ്യവസ്ഥിതിയായിരിക്കും അത്.
രണ്ടാമത്, ഒരു ഭരണകൂടത്തിന്റെ സ്വഭാവങ്ങള് അതിനും ഉണ്ടായിരിക്കും. അതായത്, ആ ഭരണകൂടവും ഒരു മര്ദ്ദനോപകരണമായിരിക്കും.കാരണം വീണ്ടും അധികാരത്തില് തിരിച്ചുവരുന്നതിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന് മാത്രം ശക്തമായിരിക്കും പുറത്താക്കപ്പെട്ട ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷം. അത്തരം ശ്രമങ്ങളെ അടിച്ചമര്ത്താന് ആവശ്യമായ മര്ദ്ദനോപാധികള് തൊഴിലാളി ഭരണകൂടത്തിന് ഉപയോഗിക്കേണ്ടി വരുന്നു. ഇതിനെയാണ് തൊഴിലാളി വര്ഗ്ഗ സര്വ്വാധിപത്യമെന്ന് പറയുന്നത്. ആകാവുന്നത്ര വിപുലമായ ജനാധിപത്യമാണ് കര്ഷകരുടേയും ഇടത്തരം ഉടമകളുടേയും സഹായത്തോടെ തൊഴിലാളിവര്ഗ ഭരണകൂടം നടപ്പിലാക്കുന്നത് . അതോടൊപ്പം വര്ഗഭരണത്തിന്റെ പുനരാവിര്ഭാവം തടയുന്നതിനു വേണ്ടി മുന് ചൂഷക ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ അവകാശങ്ങള്ക്ക് നിയന്ത്രണങ്ങളേര്പ്പെടുത്തേണ്ടി വരികയും ചെയ്യും.
നാല്
എല്ലാ ഉല്പാദനോപകരണങ്ങളും പൊതു ഉടമയിലാക്കുകയും ബുദ്ധിപരവും കായികവുമായ അധ്വാനങ്ങള് തമ്മിലും നഗര ഗ്രാമ ജീവിതങ്ങള് തമ്മിലും സ്ത്രീ പുരുഷന്മാര് തമ്മിലുമുള്ള വിവേചനങ്ങള് ഇല്ലാതാക്കുകയും, അങ്ങിനെ വര്ഗവിവേചനത്തിന്റെ എല്ലാ അവശിഷ്ടങ്ങളും തുടച്ചുനീക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യചരിത്രത്തിലെ പരിവര്ത്തനോന്മുഖമായ ഘട്ടത്തിന് ശേഷമാണ് ഭരണകൂടം 'അപ്രത്യക്ഷമാകു'ന്നത്
അവർ മനസ്സിലാക്കാത്തൊരു കാര്യം
മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും ശരിയായ വിശകലനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ 'ധാരണപിശകു'കൾ തുറന്നുകാട്ടാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർ മനസ്സിലാക്കാത്തൊരു കാര്യമുണ്ട്. മർദ്ദനോപകരണം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന വർഗ്ഗവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടല്ലാതെ ഭരണകൂടത്തെ പറ്റി സാമാന്യമായി ചർച്ച ചെയ്യുന്നത് മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും വിശകലനങ്ങൾക്ക് യോജിച്ചതല്ല എന്നുള്ളതാണത്. കൌട്സ്ക്കിക്ക് പിണഞ്ഞ അതേ അബദ്ധമാണിത്. ബഹുമാനപ്പെട്ട ജഡ്ജിമാർക്കും ഈ അബദ്ധം പിണഞ്ഞുവെന്നാണ് എന്റെ വിനീത അഭിപ്രായം. ഭരണകൂടം കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നത് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുമെന്നാണ് മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തമെന്ന തികച്ചും തെറ്റായ പരാമർശം വിധിന്യായത്തിൽ കാണുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്.
എൻ പ്രഭോ!
പകൽ പോലെ വ്യക്തമായ ഇത്തരം തെറ്റായ പരാമർശം ഏതെങ്കിലും ദിനപത്രത്തിലെ ഒരു സാധാരണ എഴുത്തുകാരനോ വിവരമില്ലാത്ത രാഷ്ട്രീയക്കാരനോ ആണ് നടത്തിയതെങ്കിൽ അത് അവഗണിച്ച് തള്ളാമായിരുന്നു. ഏതെങ്കിലും ജഡ്ജി തന്നെ കോടതിക്ക് പുറത്തുവച്ച് ഇങ്ങനെ പറയുന്ന പക്ഷം അതിനെയും ഇപ്രകാരം തന്നെ കാണാമായിരുന്നു. പക്ഷേ ഇത് ഇന്ത്യയുടെ സുപ്രീം കോടതി പുറപ്പെടുവിച്ചിട്ടുള്ള വിധിന്യായമാണ്. മാർക്സിസ്റ്റ് വിശകലനത്തെ സംബന്ധിച്ച് എന്റെ 'ധാരണപിശകു'കൾ തിരുത്താൻ ആവശ്യപ്പെടുന്ന ഒരു വിധിന്യായം!
ഇങ്ങനെ വിളിച്ചു പറയുവാൻ എന്നെ അനുവദിക്കുമാറാകണം.
എന്റെ പ്രഭോ!
സാധ്യമല്ല.
അവിടുത്തെ കണ്ണുകളിൽ കൂടി
മാർക്സിന്റെയും ഏംഗൽസിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ
വായിക്കുന്നതിനേക്കാൾ
എന്റെ തെറ്റിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കാനാണ് ഞാൻ കൂടുതൽ ഇഷ്ടപ്പെടുക.
Why the Haren Pandya Murder is Back in the Spotlight
Azam Khan’s deposition in the Sohrabbudin Sheikh case – that a Gujarat police officer ordered Pandya's assassination – is being held out as grounds for a reinvestigation.
New Delhi: The Supreme Court reserved its order today on a public interest litigation (PIL) that sought a fresh investigation into the murder of former Gujarat home minister Haren Pandya. Pandya held the position before Narendra Modi became chief minister of the state and moved him to a less important portfolio.
The petition was prompted by evidence, which came to light in November 2018. Azam Khan, a state witness in another murder case – the custodial killing of Sohrabbudin Sheikh, Kauser Bi and Tulsiram Prajapati – said in his deposition in a trial court that Sohrabbudin told him that Pandya’s murder had been ordered by a top Gujarat police official, D.G. Vanzara.
Pandya was founded dead in his car on the morning of March 26, 2003, in Ahmedabad. The CBI charged 12 people for the killing, one of whom, Asghar Ali, was described as the gunman.
In 2007, a trial court in Gujarat convicted the 12 people for murder. However, the high court in 2011, acquitted all of them, describing the entire investigation as motivated and “botched.” The CBI’s investigator at the time was Y.C. Modi, who is now the head of the National Investigation Agency
The CBI has appealed this acquittal in the Supreme Court, and arguments in the matter concluded before a bench comprising Justices Arun Misra and Vineet Saran last month.
On Tuesday, the same bench heard arguments from senior advocate Shanti Bhushan and his son Prashant Bhushan – the lawyers who filed the PIL. Solicitor general Tushar Mehta represented the union of India, arguing that there was no need to order a fresh investigation.
How is the Sohrabuddin encounter linked to Pandya’s murder?
Azam Khan’s trial court deposition in the Sohrabbudin case has also come to be important in Haren Pandya’s case.
Sohrabuddin was a gangster who was killed in an encounter with his wife Kauser Bi in 2005 – two years after Pandya’s murder. BJP chief Amit Shah was arrested as an accused in Sheikh’s case. D.G. Vanzara, an important police officer in Gujarat, was also arrested.
Azam Khan was a prosecution witness in the Sohrabuddin case. In the trial last December, Khan said Sohrabuddin had told him that Vanzara had given out a contract to kill Pandya. Sheikh said his associates, Tulsiram Prajapati and others, had fulfilled that contract and murdered Pandya.
“During discussions with Sohrabuddin, he told me that he, along with Naeem Khan and Shahid Rampuri, got the contract to kill … Haren Pandya of Gujarat and they killed him. I felt sad and told Sohrabuddin that they have killed a good person. Thereafter, Sohrabuddin told me that this contract of killing was given to him by Vanzara,” said Azam Khan in his deposition.
Khan told the court in November that he had disclosed all this to the CBI back in 2010, but was told to keep quiet about it. His comments about those orders having come from “above” were ordered to be expunged from court records by the judge.
In December, all the accused in the Sohrabbudin encounter case were acquitted.
Which media reports have become key?
Since the Gujarat high court acquitted all the accused in Pandya’s murder in 2011, some new pieces of information have come to light which may have bearings on the case.
All of this was brought to the judges’ notice in open court today and also recorded in the PIL.
In 2013, the Times of India reported that Vanzara told the CBI officers interrogating him that Pandya was killed as part of a political conspiracy.
In 2016, journalist Rana Ayyub published a book titled Gujarat Files, which had a transcript of her conversation with Y.A. Sheikh – the Gujarat police officer who first handled the case before the CBI. He, too, said the investigation lacked integrity and was a political conspiracy. He named Vanzara as being involved in the conspiracy to murder Pandya.
Justice Arun Misra asked for a copy of the book and skimmed through it in court today.
Last month, Y.A. Sheikh told The Wire that the investigation should be reopened.
In November, The Wire reported, that even though Vanzara was not actively part of the investigation, he was present inside the post-mortem room and at the crime scene – instances of which were recorded in photos taken by the Gujarat police.
Justice Arun Misra expressed displeasure at news articles being cited in court for a plea seeking to reinvestigate a case. Questioning Bhushan about the appropriateness of this, he said that perhaps he should lay down some finality on the matter. Bhushan, in return, referred to several cases where courts had even taken suo moto cognisance of news articles and initiated cases.
Apart from objecting to the news articles being referred to in court, Justice Mishra also questioned the Bhushans over the procedure they had followed in filing this case.
Early into the hearing, Mishra asked Bhushan why he was bringing a PIL to ask for a complete reinvestigation, when an appeal in the criminal trial was already being heard by him at the Supreme Court.
Prashant Bhushan explained that while the CBI’s appeal of the high court verdict was only concerned with the acquittals, his PIL was asking for a complete reopening of the case. Towards the end of the hearing, he said the court should order the reopening first, before getting to the appeal.
However, Mishra repeatedly quizzed Bhushan on procedure, remarking to himself that the appropriate action would have been for this new evidence (cited by Bhushan) to be made a part of the criminal trial’s appeal and not as a fresh matter.
The Centre’s representative Tushar Mehta commented that the petitioners did not have the locus standi to be asking for this reinvestigation.
To this, Shanti Bhushan replied that in a criminal offence, the act is committed against society and, thus, there was societal interest at large in seeing an honest investigation and prosecution in the case, and that anyone could do this.
Get the latest news, top headlines, opinions, analysis and much more from India and World including current news headlines on elections, politics, economy, business, science, culture on The Wire.
Shadow of Haren Pandya’s Case Lies Long Over Justice Arun Mishra
Law
Why did the chief justice not consider Prashan Bhushan's plea for his contempt matter to be handled by some other judge? The answer may lie in the curious fate of a sensational murder case.
Justice Arun Mishra, Haren Pandya and Prashant Bhushan.
To say that the Supreme Court’s verdict of contempt of court against Prashant Bhushan has shocked civil society in India would be an understatement. There has been an outpouring of dismay and anger in which even attorney general K.K. Venugopal has joined. Most of the protest has focussed on the blow that punishing Bhushan will deal to civil liberties, notably the freedom to express an opinion, the freedom to differ and the freedom to criticise – without which democracy cannot survive.
But one feature of the judgment has not received the attention it deserves: the Supreme Court is the court of final appeal in the country. But in this case, it is both prosecutor and judge. As the Latin phrase goes, Quis custodiet ipsos custodes?, or who will guard the guardians? By filing a suo moto case against Bhushan before itself, the Supreme Court has forced us to ask this question. And to it, there can be only one answer: that task has now devolved upon the people of India. Today the Supreme Court has forced us to sit in judgment upon it. We now have a duty to perform.
Of all the judges in the Supreme Court…
Let me start by asking one question: There are 33 judges in the Supreme Court apart from the chief justice. So why did Chief Justice S.A. Bobde not even notice Prashant Bhushan’s application that another bench conduct the contempt proceedings and leave it to Justice Arun Mishra to head the bench that would hear this case? Did he not know that Mishra had a history of animosity with Prashant Bhushan?
That animosity was evident even as recently as a year ago when Mishra had severely chastised him in his court for daring to lodge a PIL seeking reinvestigation of the 2003 murder of BJP leader Haren Pandya in Ahmedabad. The CBI’s investigation abounded with bloomers and the Gujarat high court had been constrained to acquit the 12 men convicted in 2007 of the killing by a trial court.
In the event, Mishra and his colleague on the bench, Justice Vineet Saran, reversed the Gujarat high court’s 2011 acquittal, but more about their controversial verdict later.
Bhushan, appearing for the Centre for Public Interest Litigation (CPIL), had asked the Supreme Court to review the entire investigation because of the large amount of new information that had emerged – of police involvement in various encounter killings that had taken place in Gujarat since 2003, statements of police witnesses in those cases and their accusations made on oath in various courts, without the police even contradicting these, that not only exonerated the 12 who had been acquitted in 2011 but, more importantly, pointed to others.
Pandya’s own family had consistently demanded reinvestigation as they believed the real culprits were never caught. Mishra, while reversing the high court’s acquittals, fined the CPIL Rs 50,000 for “wasting” the Supreme Court’s time.
So if CJI Bobde had wanted to safeguard the public’s trust in the Supreme Court, should he not have paid heed to Bhushan’s plea that any judge but Justice Mishra hear the contempt matter? Since the tweet for which the court wanted Bhushan to be punished concerned the CJI himself, Justice Bobde had a special obligation to ensure there would be no scope for anyone to feel the playing field was not level. Yet he did nothing, thus ensuring the contempt case would be dealt with by the one judge who was likely to ensure Bhushan would be punished.
The curious case of Haren Pandya
Why was CJI Bobde so sure of what Justice Mishra would do? The answer is that the Justice Arun Mishra bench’s reversal of the Haren Pandya murder judgment of the Gujarat high court was probably the single most egregious judgement that any court of higher judiciary, and certainly the Supreme Court, had ever delivered. To see why, it is necessary to revisit the tortured history of the Haren Pandya murder and judgment in some detail.
Pandya was killed at around 7.20 am on March 26, 2003 while sitting in his car in the Law Gardens of Ahmedabad, where he used to take a walk every morning. According to the Gujarat Police, “Pandya had gone to Law Gardens for a walk, as he did every morning. As he parked his car, Asghar Ali (a known hit man from Hyderabad) had approached his car and shot him five times through a three-inch opening in the pane on the driver’s side”.
Asghar Ali’s recruitment for the job, it claimed, was part of a plot hatched by Muslim elements – among them Mufti Sufian, a rabble-rousing cleric of Ahmedabad’s Lal Masjid – that wanted to avenge the post-Godhra carnage. The investigation by the CBI, which took over the case three days after Pandya’s murder, was headed by an Indian Police Service officer named Y.C Modi. Modi had no difficulty in accepting the police’s theory, for he soon confirmed that the CBI had uncovered an elaborate conspiracy that included links with Pakistan’s ISI and gang lords of the Muslim underworld in Gujarat and Andhra Pradesh. The CBI wrapped up investigations in less than six months and filed its charge-sheet on September 8, 2003.
Based on the CBI’s finding, on June 25, 2007 a special court convened under the Prevention of Terrorism Act (POTA) convicted 12 people. For reasons that no one has ever bothered to explain, but under the tendentious pretext of “security”, the entire trial was held inside the Sabarmati Jail, thus rendering it out of public and media gaze. Asghar Ali was sentenced to imprisonment till the end of his natural life; eight of the remaining 11 were awarded life imprisonment; two others got seven years and the third, a five-year jail sentence.
High court indicted CBI for shoddy probe
Six years later, on August 29, 2011, the Gujarat high court threw the conviction out. “What clearly stands out from the record of the present case” the court said derisively, “is that the investigation in the case of murder of Shri Haren Pandya has all throughout been botched up and blinkered and has left a lot to be desired”.
It faulted the CBI for relying heavily on a single eyewitness, Anil Yaadram, whose testimony, it said, could not be believed owing to his behaviour, which it deemed “unnatural”, it detailed the inconsistency between his supposedly eye-witness account and the forensic evidence, highlighted the absence of blood in the car after a man had been killed in it with six, possibly seven, shots from a pistol or revolver and concluded, “The investigating officers concerned ought to be held accountable for their inaptitude resulting into injustice, huge harassment of many persons concerned and enormous waste of public resources and public time of the courts”.
Notwithstanding this searing indictment of his investigative competence, Y.C. Modi was elevated six years later, in 2017, as the head of the National Investigation Agency.
Of course, the CBI and the Gujarat government immediately appealed the acquittal to the Supreme Court. But little was heard of the case after that for seven long years – till October 2018, when it got marked to the two-judge bench headed by Justice Arun Mishra and the matter proceeded on a priority basis mid-November onwards.
The bench announced on January 31, 2019 that it had “reserved” its verdict for a later, unspecified date. It was only on July 5, 2019 that Justice Mishra pronounced his judgment. This was six weeks after the Lok Sabha elections were over and Narendra Modi had been swept back to power. To the surprise and shock of the legal community, the Mishra bench took the unusual step of reversing the Gujarat high court’s acquittal, and convicted the 12 men accused of Pandya’s murder all over again.
Reversals of lower court judgments by the Supreme Court are not uncommon: A 2018 study carried out under the auspices of the National Law University, Delhi showed that it had reversed judgment in 55.3% of the criminal cases that had come to it on appeal. But the reversal of an acquittal by a high court has, to the best of this writer’s knowledge, happened very rarely. The guiding principles for a reversal of an acquittal in any court were laid down in 2008 by Justices R.V Raveendran and Dalveer Bhandari in Ghurey Lal vs State Of UP:
“We have endeavoured to set out the guidelines for the appellate courts in dealing with appeals against acquittal. An overriding theme emanates from the law on appeals against acquittals. The appellate court is given wide powers to review the evidence to come to its own conclusions. But this power must be exercised with great care and caution. In order to ensure that the innocents are not punished, the appellate court should attach due weight to the lower court’s acquittal because the presumption of innocence is further strengthened by the acquittal. The appellate court should, therefore, reverse an acquittal only when it has “very substantial and compelling reasons.” (emphasis added)
The Raveendran and Bhandari judgment laid down these guidelines in a case where the high court had found the defendant guilty of murder after the trial court had acquitted him. In the Haren Pandya case, the Justice Arun Mishra bench did the opposite. To do this in good conscience, they needed to overwhelm the immensely strengthened presumption of innocence bestowed upon the defendants by the high court judgment they were overturning. Did Justices Mishra and Saran succeed in doing so? Let us look at the record.
In their order, the judges said that the CBI had investigated the case “thoroughly and minutely” and that “the conspiracy between accused persons has been found established…It cannot be said that investigation was unfair, lopsided, botched up or misdirected in any manner whatsoever, as had been observed by the high court in the judgment which we have set aside.” The bench then sought to explainwhy it was rejecting the high court’s conclusions on crucial points.
How could bullets be fired through a 3-inch opening of the car window?
The high court had deduced from sole eyewitness Anil Yaadram Patel’s testimony that the right window glass of the car in which Pandya was sitting was rolled up so high that it would have been impossible for the accused to fire at him through the car window. So Pandya could not have been shot by Asghar Ali in the manner Yaadram described.
The Arun Mishra bench rejected the high court’s conclusion on the incredible grounds that the sole eyewitness on whom the entire case rested may not have been reliable on this crucial question! Yaadram, it said, could not be expected to state accurately how far the window glass had been rolled up at the time of the murder.“Even if the witness had stated so, that would be merely his guesswork,” the judgment added.
Caption: Police photograph of the car Haren Pandya was shot in, submitted to the trial court as police evidence. It can be clearly be seen that the window on the driver’s side is rolled up, leaving just a three-inch opening as the police eyewitness, Anil Yaadram, had testified, and whose testimony – on this crucial point – the Justice Arun Mishra bench disregarded because to have accepted it would have rendered the CBI’s claim of the shooter firing five bullets into different parts of Pandya’s body, including his scrotum, a complete fiction. Photo: Haren Pandya case documents.
What Justice Mishra ignored was that the police photo taken at the spot, which police witnesses affirmed was the opening when Pandya’s body was removed, also showed the opening to be just three inches or less.
What is more, considering that the case against Asghar Ali and his 11 supposed accomplices and conspirators had been built entirely upon the eyewitness testimony of Anil Yaadram, this decision to accept his credibility selectively cannot possibly meet the need to overcome the strengthened proof of innocence test laid down by the Raveendran-Bhandari bench.
How did five bullets cause seven injuries?
The Justice Arun Mishra bench also went out of its way to discredit the forensic evidence that the trial court had ignored but the Gujarat high court had resuscitated in order to arrive at its verdict. In particular, Justice Mishra went to great lengths to explain how there could have been seven gunshot wounds on Pandya’s body, when only five bullets had been fired at him. The two extra wounds, the judges opined, were“‘communicating wounds’ that were caused when the bullet ‘razes’ the body without entering it.” (One presumes they meant ‘grazes’, as the meaning of raze is ‘to destroy completely’)
This finding is utterly incomprehensible for two reasons: it makes a supposition and then treats it as a fact and, even more seriously, simply ignores the real facts – which are that the forensic laboratory found five bullet holes with an 8 mm diameter and one with a 5 mm diameter and another with a 4mm diameter, besides an elongated gash on the wrist. So, at least two weapons had to have been used while Yaadram testified to seeing only one being fired at Pandya.
A communicating or a graze wound suggests that the bullet has grazed the skin or flesh and fallen. Or if it marks a through and through entry and exit, again it must have fallen, besides leaving a track. But there was neither a fallen bullet nor a track. So, if five bullets were found in the body, where did the bullets causing the entry in the outer palm under the finger phalanx go? Where did the bullet that caused the graze on the wrist go? What wound was communicated and where?
How could Pandya have been shot upwards through the scrotum while seated?
The Gujarat high court had also held that Pandya could not have been shot up the scrotum through the barely open car window. To refute this finding, and in particular to explain how the bullet could have travelled upwards in Pandya’s body from the scrotum to his abdomen, the Justice Arun Mishra bench falls back once more on Yaadram’s eyewitness testimony: that when Pandya was shot, he “fell in the car and his legs went up”.
They seem not to have realised that this finding violates another guideline prescribed by the Supreme Court as recently as 2013. In Mritunjoy Biswas vs. Pranab @ Kuti Biswas, it laid down that “. The test is whether the same inspires confidence in the mind of the court. If the evidence is incredible and cannot be accepted by the test of prudence, then it may create a dent in the prosecution version” (emphasis added)
Let us see if Yaadram’s deposition is ‘credible’ and ‘meets the test of prudence’: When he was shot, Pandya was supposedly sitting on the driver’s seat in his vehicle, which was a Maruti 800, the smallest motorcar in the Indian market. So, when he was shot through the right side window at close range, he slumped and his legs, were in the well of the car in front of his seat,. But how much could they possibly rise?
For, ten centimetres from the accelerator pedal, they would have encountered the side wall and 15 cms beyond that the door of the Maruti, which rises straight up from the floor of the well to its roof. There was, therefore, literally nowhere for his legs to go – no way for them to come out of the well, and therefore no way for his knees to have come above the steering, or for his scrotum to have risen high enough for a bullet fired downwards through the window to have moved up in his body to enter his abdomen.
Given the fact that Pandya’s body and buttocks were found firmly on the driver’s seat and only a portion of his head touched the left seat, it should have been obvious to the learned judges that Yaadram had lied outrageously, and that Pandya had likely been killed outside the car and his corpse shoved back into it head first from the driver’s side so that his legs became, as the police claimed, under with the steering wheel.
This is, in fact, the only explanation for the final anomaly in Yaadram’s testimony to which the high court drew pointed attention: the almost total absence of any blood anywhere in the car.
Why did a man shot many times inside a car leave no blood stains?
Claiming to rely upon “medical evidence”, the Justice Arun Mishra bench dismissed the high court’s concerns about the absence of blood stains, saying that the amount of blood would depend on several factors such as the position of the person and whether the injury was internal. This finding has set a new standard in imprecision and self-contradiction. For what the forensic examiners had found was not very little blood but no blood other than an infinitesimal smear on the left seat, too small even to examine, though his body was on the driver’s seat on the right, and a little on the keychain.
And what medical evidence were they referring to that could show that a man would not bleed even a little from five .32 gauge bullets pumped into him at close range, and that all of the bleeding could be internal if the body was in the appropriate position. What is more, they had already interpreted Yaadram’s testimony to infer that Pandya’s legs were at, or above, the height of his body. So then how on earth could he not have bled into the car?
Finally, did the learned judges have any idea of how many major veins pass through the scrotum? The following diagram of one testicle, taken from Wikipedia, would have told them how many:
Scrotum diagram. Photo: Wikimedia
One of the veins connected to the scrotum is the Inferior Vena Cava, among the most important veins in the human body. It is inconceivable that a wound to the scrotum, let alone a bullet wound, would not have bled profusely all over the driver’s seat and into the well at his feet.
But hubris is a disease in the Indian judiciary. Judges have grown so used to having their verdicts not scrutinised by the public that only the best among them now bother with such trivial issues as logic, consistency and clarity.
It is, therefore, difficult not to conclude that Justice Mishra was determined to prevent the question “Who really killed Haren Pandya?” from ever surfacing again. It is not for me to speculate on his reasons for doing so.
Prem Shankar Jha is a senior journalist and author of several books.
You are reading an older article which was published on Nov 05, 2018
The Many Questions Still Unanswered 15 Years After Haren Pandya's Killing
Three of the four elements that make for a murder are missing. These are: the murderer, the motive and the murder weapon. The only certain element is the murder victim.
The Special Prevention of Terrorism Act (POTA) Court’s (the trial court) conviction on June 25, 2007 of the 12 accused – given the many gaps and infirmities of the case, especially the lack of material evidence – in the Haren Pandya murder case was surprising. On August 29, 2011, the Gujarat high court reversed the lower court’s “perverse and illegal” verdict and acquitted all the accused.
In the wake of this acquittal and the indictment of the Central Bureau of Investigation’s (CBI’s) work by the high court, there is every reason to believe that the real murderer of Gujarat’s former home minister may have got away with the actual weapon used being nowhere in evidence. The killer could be a lone wolf assassin, hit man for a gang or a group of conspirators, or an instrument of a terror revenge group linked to rabid clerics as well as criminals, perhaps even with cross-border links. Worse, underlying the murder mystery could be a fraught maze involving gangsters, politicians, police officials, businessmen and dirty money, all bound by the common interest to subvert the justice system and suppress the truth about the killing.
It is now suspected that Pandya’s murder on March 26, 2003 – first clubbed with and, later, effectively delinked from the attempted murder of Vishwa Hindu Parishad (VHP) leader Jagdish Tiwari on March 11, 2003 – may well be connected to the fake encounter killing of Sohrabuddin Sheikh in 2005.
Case for reinvestigation
The facts of the prosecution case, the fiction surrounding it, the loose ends, unsustainable material evidence and the doubts over the killer and the weapon raise a number of questions that add up to a compelling case for reinvestigation of Pandya’s murder.
It may be recalled that from the time Haren Pandya’s body was found riddled with bullets, his father Vithalbhai Pandya has been maintaining that his son’s murder was a political killing and the assassins were still at large. Pandya, as was common knowledge, had a serious falling out with then chief minister Narendra Modi in 2002. Vithalbhai had moved up to the Supreme Court for reinvestigation of the case. However, the court declined his plea at that stage. Presumably because the trial court had recorded a conviction in the case and the verdict was challenged before the high court.
Now, after the high court has castigated the investigation as “botched up and blinkered”, in September, Haren Pandya’s widow, Jagrutiben, moved the high court for an order of reinvestigation. Even as her petition is pending, the CBI has, on November 25, 2011, challenged the acquittals in the Supreme Court. Strangely, the Gujarat government, too, has challenged the high court judgment in the Supreme Court. The locus of the state government is doubtful in the face of a recent Supreme Court ruling – in the Lalu Yadav case – that once a case has been handed over to the CBI, it is for that agency to appeal an acquittal. Since the state government had handed over the case to the CBI two days after the murder in March 2003, its unusual interest has raised eyebrows.
The bare facts are beyond dispute. That fateful morning, around 10:30 am, Pandya’s friends found him slumped in his Maruti 800 outside the crowded Law Garden, where he used to go for a walk. The car’s three windows were all rolled up, but the driver’s window was open three inches from the top. These friends were never brought to the witness box by the CBI. So the court remained in the dark about the position in which his body was first seen. The police came to the spot at 11 am and took Pandya to the nearby VS Hospital. Around noon he was declared dead and a post-mortem carried out. His body had seven bullet wounds and five bullets inside it. All seven injuries had black margins (the holes in his clothes corresponding to the bullet wounds showed gunshot residue) signifying the entry of seven bullets. Four injuries went downwards from right to left. The fifth one had entered the lower part of his left scrotum and travelled diagonally across to the back of his right chest muscles. There was a bullet entry on the back of his right index finger and a horizontal slash on the forearm just short of the wrist.
There was no trace of blood on the seat where he was found though his scrotum was shot through. There was no trace of blood in the car, save a minuscule drop on the adjacent seat. The car had not a scratch; nor any bullet or gunshot residue. A witness produced at the trial claimed to have seen the shooting around 7:30 am.
Web of fact and fiction
Now for the tangled web of fact and fiction. Acting on a tip-off, the local crime branch arrested four young men on April 3, 2003. Later these men were to tell the CBI that they were complicit in the murder carried out at the behest of a rabble-rousing cleric Mufti Sufiyan. Curiously, on the eve of the arrests, Sufiyan vanished. His call records showing an Ahmedabad location abruptly stopped on 2 April 2003. His family, which was under surveillance by both the crime branch and the CBI, also disappeared without a trace. Speculation is that they are in Pakistan.
The four arrested men named Asghar Ali in Hyderabad as the killer. Upon his arrest, Asghar Ali (the first accused) pointed to a house in Ahmedabad where the CBI found a revolver, which it claimed matched the five bullets from Pandya’s body. Terming the murder as part of a larger Muslim terror conspiracy to avenge the 2002 post-Godhra riots, the CBI invoked the POTA to record confessions from 12 persons who had been hauled in from Ahmedabad and Hyderabad.
The so-called eyewitness, the weapon and the confessions were the mainstay of the CBI case, which the trial court accepted. But even the trial court, which unhesitatingly accepted other aspects of the prosecution case, could not bring itself to accept the credentials of the ballistic expert or his report of a weapon match. It went instead by the broad probability of the eyewitness account and the confessions.
In sharp contrast, the high court trashed the prosecution case. It is impossible to shoot a target (sitting inside a small car) through the scrotum upwards to the right from a window on the right; more so, when the opening is three inches as the photographs showed and the so-called eyewitness claimed. The description (white metal, indicating jacketed bullets from a pistol, and not a revolver) and the number of bullets as recorded in the post-mortem report did not match that in the ballistic report. The manner of firing recorded in the confessions strained credibility. There was no convincing explanation for Sufiyan’s escape and the absence of blood and other marks that should be found when bullets are fired in a closed space.
The high court noted that the injuries indicated two weapons and arguably another assailant. “The careful and meticulous mention of only five gunshots throughout the relevant evidence for the prosecution and even in the retracted confessions (of six of the accused) made the whole prosecution case a possibly well-orchestrated concoction of a story away from the whole truth of the matter”.
Questions for the CBI
The first and most important question is: Why did the CBI risk presenting such an incredulous case? Is it because something about the actual manner of firing and matching weapon(s) would have pointed to quarter(s) best kept out of the scene?
Two, the CBI disclaimed all knowledge of one of Pandya’s phones, which was under surveillance. From the other phone, found in the dead man’s car, no calls or messages were noted; and, mysteriously enough, the call records obtained from the service provider went missing from the files. This is intriguing, to say the least.
Three, it is baffling why Jagrutiben, who could have given evidence about Pandya’s phones, the time of his leaving the house on that morning and much else was kept out of the witness box. Jagrutiben herself and police officers like Sanjiv Bhatt now suggest that Sohrabuddin and Tulsiram Prajapati, once close to Gujarat’s ruling dispensation and later eliminated, were behind Pandya’s killing. Former home minister Amit Shah, senior police officials, D G Vanzara and Abhay Chudasama, are already in the dock for the killing of Sohrabuddin, with whom they were allegedly involved in extortion rackets. Vanzara and Chudasama are in jail and Amit Shah is out on bail.
Four, in September 2010, another wing of the CBI probing the Sohrabuddin and Prajapati killings had hinted at a connection between the murders of Pandya and Sohrabuddin. The CBI recorded a statement of one Azam Khan, to whom Chudasama is said to have admitted to protecting Sohrabuddin in the Pandya investigation. Azam Khan, who was shot at in Udaipur soon after this statement, was quick to retract it, presumably in fright.
Five, Pandya’s case record reveals a second and even more disquieting connection between gangsters and clerics. Udaipur was Sohrabuddin’s operating ground, and he was associated with the Latif gang, too. Usman, scion of a family of Latif loyalists and whose father and uncles had either killed or been killed in Latif’s cause was produced at the trial as the man who hosted Asghar Ali in Udaipur in January 2003. Usman talked of visits by Mufti Sufiyan to his Khanjipeer house in Udaipur, which is a small locality where Sohrabuddin had also stayed.
Six, far from laying bare these two links as would be expected, the CBI did everything to cover up the Udaipur connection. It did not permit Usman to reveal his address when he appeared as Prosecution Witness 29 in the Pandya trial. Who were they hiding the address from? Surely, it could not be Asghar Ali, who had supposedly stayed in that house. Somehow the Udaipur link and, therefore, Sohrabuddin’s role was kept under wraps in this case until November 2005 – when he was eliminated – and after.
Seven, the CBI has failed to come up with convincing motives for the murders of Pandya and Sohrabuddin. There are no takers for its two theories of Muslim terror revenge in the Pandya case and of an extortion racket resulting in the Sohrabuddin murder. Reports are that in the course of a 22-month-long Sohrabuddin investigation, the CBI has not even questioned the traders who were allegedly his victims. This CBI “lapse”, according to credible newspaper reports, has given rise to suspicion that Sohrabuddin was done away with because he knew too much about Pandya’s murder.
Eight, the CBI has not investigated many other clues, including those that may reveal a motive. There are pointers to possible motives in Jagrutiben’s petition for a reinvestigation. She cites the Modi government’s order for surveillance of Pandya’s phone because of his testimony to the Krishna Iyer Commission on the 2002 communal riots. She also mentions the Sohrabuddin connection to the Pandya case as also the fact that Sanjiv Bhatt as Sabarmati Jail superintendent said he had information about Prajapati’s involvement in Pandya’s murder. Indeed, Jagrutiben says that the time at which Pandya left the house on his last day completely demolishes the CBI version.
Clearly, there is no dearth of leads if the CBI chooses to reinvestigate the murders in right earnest.
The Special POTA Court had, while endorsing the CBI case, observed that the only valid purpose that Jagrutiben could have served was to have “averted such absurd theory (sic)” about the circumstances of Pandya’s death. It happens, however, that far from averting any challenge to the CBI theory, Jagrutiben’s name leads all the rest in the demand for reinvestigation.
Shastri Ramachandaran is a political and foreign affairs commentator based in New Delhi.
This article was originally published in the Economic and Political Weekly on December 24, 2011 and is republished here with permission.
You are reading an older article which was published on Nov 05, 2018
Mystery over Haren Pandya Killing Deepens After Witness Says Top Gujarat Cop Gave Order
Pandya, a rival and critic of Narendra Modi, was shot dead in 2003. While acquitting the 12 arraigned, high court indicted CBI probe as 'botched and blinkered' and sought action against investigators. No fresh leads pursued though family and even BJP leaders sought reinvestigation.
New Delhi: Testimony by a key prosecution witness in the Sohrabuddin Sheikh fake encounter case has reignited public and political interest in the unsolved 2003 murder of Haren Pandya, the senior Gujarat BJP leader who was a critic of Narendra Modi in the early months of his chief ministership and whose testimony about the state government’s complicity in the 2002 anti-Muslim violence had deeply embarrassed the Bharatiya Janata Party at the time.Pandya’s body was found riddled with bullets outside a popular park in Ahmedabad on March 26, 2003 but 15 years later – with the men accused of the killing by the Central Bureau of Investigation all acquitted – the identity of his killers is still unknown. In the high court, the CBI case was found plainly impossible, besides failing to account for the number of bullets, the number of firearms and assassins and even the place of murder.
On Saturday, Azam Khan, a prosecution witness in the case against several policemen for the murder of Sohrabuddin, his wife Kauser Bi and associate Tulsiram Prajapati, testified before a Mumbai court that Sohrabuddin had told him the former Gujarat IPS officer D.G. Vanzara had ordered the killing of Pandya. Notably, Azam Khan is not the first to link Sohrabuddin, and through him Vanzara and another top Gujarat police officer, Chudasama, with the Pandya murder.
Vanzara, who was one of the prime accused in the fake encounter case, was discharged by the trial court on August 1, 2017. At the moment, 22 accused, including Rajasthan and Gujarat policemen, are facing trial for the killing of the three.
Vanzara himself was reported to have told the CBI about a political conspiracy to assassinate Pandya. Pandya’s security cover was inexplicably withdrawn just days before the killing. The Law Garden lane in which his body was found was also cleared of all carts and hawkers two days before he was found dead there.
Even as the CBI’s commitment to prosecuting the Sohrabuddin case has been widely questioned – the agency has refused to appeal the discharge of BJP president Amit Shah and others who it had chargesheeted for the crime – Khan’s testimony has led to calls from the opposition for the Pandya case to be reinvestigated.
Pandya’s father, sister and wife had continuously maintained that the killers are at large, as did some BJP leaders like Gordhan Zadaphiya, Suresh Patel and Janak Parmar – the complainant in the Pandya murder case. However, the CBI has refused so far to consider that it has been pursuing a wrong line of investigation.
‘Sohrabuddin told me order for killing Pandya came from above’
In his submission, Azam Khan told the court that Sohrabuddin had said the order for the execution had come from those holding high position – “upar se yeh kaam diya tha” (the work was given from above).
An associate of Sohraduddin and Prajapati, Khan submitted that “during discussion with Sohrabuddin, he told me that he, along with Naeem Khan and Shahid Rampuri, got the contract to kill … Haren Pandya of Gujarat and they killed him. I felt sad and I told Sohrabuddin that they have killed a good person. Sohrabuddin told me that the contract was given to him by Vanzara.”
CBI officer ignored Khan’s disclosure about Pandya killing
Khan also disclosed that way back in 2010, he had said the same thing to a CBI investigator, N.S. Raju, but he was told not to create “new confusion”
“I had told the CBI officer that Haren Pandya’s murder was done by Tulsiram Prajapati and one boy at the instance of Sohrabuddin. When I told him (Raju) about Haren Pandya, ‘unhone bola naye bakhede mey mat dalo (don’t involve me in new confusion),” Khan told the court, the Indian Express reported.
On why he had felt bad about the former minister’s killing, Khan explained that after the 2002 violence, Pandya had worked towards bring the bringing communities together. “I felt bad and made up my mind to leave the company of Sohrabuddin,” he said.
Huge holes in the official version of Pandya’s killing
Pandya had testified in confidence before the Concerned Citizens’ Tribunal probing the 2002 Gujarat riots about the complicity of the Gujarat government led by Narendra Modi in the anti-Muslim violence. He also spoke to Outlook magazine off the record in June and August 2002 about a meeting he said Modi convened on February 27, 2002, in which he alleged the chief minister told the police “to go soft on rioters” and indicated that the Hindus be allow to vent their ire. As Outlook reported later:
The former revenue minister implored us not to reveal his identity under any circumstance since he feared the worst. “Don’t disclose my identity even verbally,” he had said. “My name should not be quoted in any story, not even as minister or BJP leader. If you write BJP leader, I will die. If you write minister, even then I will die.”
Pandya was shot dead seven months later.
In is investigation, the CBI, which was handed over the case by the Gujarat government, pursued the line that Pandya was killed on the orders of a Muslim fundamentalist cleric named Mufti Sufiyan to avenge the role he was said to have played in the 2002 riots. Sufiyan apparently fled to Pakistan the day before the men he is said to have motivated were arrested. However, at the trial it became apparent that the CBI theory did not add up. As discrepancies mounted between what the actual physical evidence disclosed and what the prosecutors argued, the trial court was forced to disregard many of the CBI’s more improbable claims. However, armed with confessions obtained in custody – the accused were charged under the erstwhile Prevention of Terrorism Act – the state in 2007 was able to secure the conviction of 12 persons.
Media reports during before, during and after the trial voiced public concerns about the glaring absurdity of the investigation and the curious disappearance of the clues – concerns that were validated when the Gujarat high court in 2011 acquitted the 12 men convicted. The high court bench was also scathing in its indictment of the investigators:
“What clearly stands out from the record of the present case is that the investigation in the case of murder of Shri Haren Pandya has all throughout been botched up and blinkered and has left a lot to be desired. The investigating officers concerned ought to be held accountable for their ineptitude resulting into injustice, huge harassment of many persons concerned and enormous waste of public resources and public time of the courts.”
The CBI investigation was led by senior IPS officer Y.C. Modi, who was made director of India’s premier counter-terror agency, the National Investigation Agency, by the Modi government in September 2017.
In a severe indictment of the CBI probe, the high court had stated: “The investigation clearly appears to have been so botched up and misdirected that the confessional statements recorded during police remand, before any police officer, could not be safely relied for convicting any of the appellants [of murder].”
Soon after the high court verdict, the Times of Indiareported how the gun used for the killingwas actually found in Udaipur – home to Sohrabuddin – but shown by the CBI as having been recovered from Ahmedabad:
“What is curious is that the CBI in its chargesheet in the case had mentioned Ahmedabad as the place where the weapon of offence was found. In fact, one of the reasons why the case was thrown out was that the murder weapon did not match the bullets that were recovered from the body of the deceased. This is leading to the suspicion that the ‘murder weapon’ produced in the court may not have been the actual weapon of offence at all.
Despite these and other discrepancies that emerged during the trial and in the high court’s hearing and order, the CBI refused to launch a fresh investigation into Pandya’s killing. Instead, it went on appeal against the acquittals and the matter is now pending before the Supreme Court.
Prajapati disclosed there was `political pressure’ to arrest Sohrabuddin
In his testimony before the Mumbai trial court on Saturday, Khan said that in November 2005 he heard about the death of Sohrabuddin. And when a few days later he met Prajapati in Udaipur central jail, the latter claimed that he was tricked into giving information on Sohrabuddin to policemen. The cops told him that there was “political pressure” to arrest Sohrabuddin.
“Vanzara and other policemen wanted to arrest Sohrabuddin. He assured Tulsiram that after five-six months, he will be released. But Tulsiram said that both Sohrabuddin and Kausarbi were killed in a farmhouse in Gujarat,” Khan claimed.
Khan, an Udaipur-based gangster, also stated that Prajapati was fearful that he would be killed and had therefore lodged a complaint before an Ahmedabad court. “I last met Tulsiram on 23-24 December, 2006, when I was being taken into custody for some old theft case pending against me, while he was to be taken to Ahmedabad for a court hearing. He had told me that either one of us will be killed,” he deposed.
It was the CBI’s case that the accused policemen had deliberately separated Khan and Prajapati by seeking the former’s custody in a pending case. Later, the police claimed that Tulsiram escaped from police custody while he was being taken to Gujarat and that he was killed in an encounter.
This is not the first time that Khan has spoken of the Pandya link to Sohrabuddin’s killing. “The possible links between these high-profile cases emerged with the new probe agency, CBI, filing its first chargesheet in July [2010]”, the Times of India reported in 2011. “An important witness and Sohrabuddin accomplice, Azam Khan made a statement that IPS officer Abhay Chudasama, who is an accused in this case, told him that he had saved Sohrabuddin from being implicated in Pandya’s murder. This was the first indication towards a possible connection between the two cases.”
Vanzara blamed “conscious policy of government” for encounter killings
Incidentally, Khan’s claim of higher ups ordering the killing of Pandya and Sohrabuddin also finds an echo in a letter Vanzara had written in 2013 through which he had also resigned from his post.
The letter was sent by Vanzara to Gujarat’s additional chief secretary on September 1, 2013 while he was an undertrial prisoner at Sabarmati Central Prison. In this letter, he had stated that he and other officers, accused of alleged fake encounters, had only implemented the “conscious policy of this government”. By that logic, he had averred that the place of this government (which was then headed by Narendra Modi) was in jail.
“Gujarat CID/Union CBI had arrested me and my officers in different encounter cases holding us to be responsible for carrying out alleged fake encounters, if that is true, then the CBI Investigation officers of all the four encounter cases of Shohrabuddin, Tulasiram, Sadique Jamal and Ishrat Jahan have to arrest the policy formulators also as we, being field officers, have simply implemented the conscious policy of this government which was inspiring, guiding and monitoring our actions from very close quarters. By this reasoning, I am of the firm opinion that the place of this government instead of being in Gandhinagar, should either be in Taloja Central Position at Navi Mumbai or in Sabarmati Central Prison at Ahmedabad,” he had written.
Drawing a parallel between the government and the jailed officers, Vanzara had written that they were “sailing in the same boat and have to swim or sink together”.
New Evidence, Old Lies on the Murder of Haren Pandya, Modi's Early Rival
A 15-year wait for suspects in Haren Pandya’s murder case may come to an end as a witness testifies in open court that Sohrabuddin was responsible for the killing and had told him the contract was given by top cop D.G. Vanzara.
This is the first of a two-part story. The second part is here.
Hyderabad:Small-time gangster Azam Khan’s surprise testimony at a CBI special court in Mumbai last Saturday proved one thing beyond doubt: That he was still alive. He must thank god for small mercies, though spending a dozen or so years in and out of jail must hardly count as a life.
Fifteen years after the event, Azam Khan testified in open court that former crime branch cop and then-chief minister Narendra Modi’s blue-eyed boy D.G. Vanzara had given the contract to kill the former Gujarat home minister Haren Pandya in March 2003.
He said Sohrabuddin claimed Pandya’s supariwas given to three people and one of them was Sohrabuddin Sheikh. The other two were Naeem Khan and Shahid Rampuri, another gangster whose name has figured in the Pandya matter for the first time. Azam Khan said that “at Sohrabuddin’s instance”, Pandya’s killing was carried out by Sohrabuddin’s associate, Tulsiram Prajapati, and “one boy”.
For 15 years, this has been the rumour thanks to secret probes that have never seen the light of day. This is the first time, however, that testimony has been given in open court. Both Sohrabuddin and Tulsiram Prajapati are dead. Naxalite-turned-police informant and real estate thug Nayeemuddin, aka Naeem, who also played a role in the drama, is dead too. All three were conveniently killed in police encounters between 2005 and 2016. Former home minister Amit Shah once complained that the spotlight on the Gujarat police was unfair and that the Hyderabad police has missed the attention it should have got. In that, he has been right.
However, several important questions now raise themselves.
Is Azam Khan telling the truth? And whatever it is, why now?
If yes, why would Vanzara give out the contract?
Who was the other “boy”? Is he still alive? If yes, where?
Where is Shahid Rampuri and is he still alive?
And finally, what was Vanzara’s connection to the Pandya case?
The whole truth and nothing but the truth?
Azam Khan’s father was a small time visa agent who died without giving his son a decent education. Khan himself wasn’t particularly interested in studies and entered into crime with small cricket bets, much the rage in the late ’90s and early 2000s. This was also how he was introduced to local cops, and picked up a rowdy sheet. As with the stories of most men, it’s about who you end up meeting.
In the early ’90s, Abdul Latif was Gujarat’s favourite gangster. People loved him or loved to hate him. One way or another, most had a relationship with him they didn’t want the world to know about. When Latif was killed in an encounter by the Gujarat anti-terror squad (ATS) in 1997, he left behind two lieutenants, Sharif Khan and Rasool Party. Salim Anwaruddin Shaik was Sharif Khan’s driver. Once while checking into a hotel for Sharif he’d used an alias that he liked and used forever after that. The alias was Sohrabuddin.
Also read: Mystery over Haren Pandya Killing Deepens After Witness Says Top Gujarat Cop Gave OrderAzam Khan had the misfortune of meeting up with Sohrabuddinaround 2001-2002. At the time, Latif was dead, Sharif Khan and Rasool were on the run in Dubai, and Sohrabuddin was out on bail in the famous ‘AK-47 case’ from the time of chief minister Suresh Mehta.
Growing up in the mob
In passing interest: a very young Geeta Johri had arrested Sharif Khan after Congress leader Rauf Valiullah was murdered in 1992 in almost similar circumstances as Haren Pandya. But surprise, surprise. Sharif Khan escaped. Several police constables were charged, convicted and removed from service for the failure.
The police later arrested Sharif Khan’s driver, Sohrabuddin, and discovered 26 AK 47s hidden in a dry well in Sohrab’s native village in Jhirniya, Madhya Pradesh. The initial number was believed to be 48, but by the time the case got to court, the number became 26.
Sharif Khan got away and Sohrab got entangled with the next generation of Crime Branch and ATS (Anti Terrorism Squad) cops.
Latif’s major business had been illicit liquor. With him dead, the illicit liquor business had moved from Muslim gangs to Hindu gangs in Gujarat. This left Sohrab without a portfolio. Most of the Muslim gangs had moved to Udaipur including one of Latif’s sons.
For reasons best known to him, the senior Gujarat police officer Abhay Chudasama kept Sohrabuddin invested by pivoting him towards the real estate and inter-state marble mafia. For a long time, Sohrabuddin was really Chudasama’s man, and Vanzara only chanced on him accidentally. According to a source who was once close to the case, at one point when Sohrab’s brother, Rubabuddin, chose to re-appeal his brother’s case, he specially asked that Chudasama be kept out of the appeal.
Conveniently dead
The sum of which story is: Azam is definitely telling the truth when speaking of Sohrabuddin’s closeness to the Gujarat police in general, and Vanzara in particular (and Chudasama too, as Azam Khan said in an earlier statement). Sohrabuddin has a long history with them – not all of it on the other side of the fence.
Is it the whole truth, though? His formal testimony is over but the story isn’t. For instance, Azam, Sohrabuddin, Tulsiram and others were arrested for allegedly killing another gangster called Hamid Lala on December 31, 2004. That is how Gujarat police got Sohrabuddin and Tulsi back into custody – Sohrabuddin’s was off the books, Tulsi’s was not – and finally bumped them off.
As Azam told the court, he himself was acquitted in the Hamid Lala case in 2009. What has not yet been mentioned is the fact that Sohrabuddin was also cleared of the murder charge. Hamid Lala’s murder also remains unsolved.
So another question then arises: Who killed Hamid Lala and blamed it on Sohrabuddin, the man so conveniently dead that he can now be held accountable for almost anything?
The incomplete man
What is also manifestly clear is that a contract to kill Haren Pandya was given.
The CBI at the time made an attempt to cover up the case in a manner that was so amateur and conspicuously silly that when the forensic world really hears about it, it really ought to enter some kind of world record.
Haren Pandya
Twelve men were charged with Pandya’s murder along with an attempt to kill a small-time VHP functionary called Jagdish Tiwari.
Despite holes in the prosecution story that a bulldozer could breeze through, POTA judge Sonia Gokani found everyone guilty as charged in 2007, even as the key accused, Rasool Party and Mufti Sufiyan, conveniently disappeared. She sentenced the allegedly guilty to life. In 2011, high court justices D.H. Waghela and J.C. Upadhyaya, more mindful of the presented and missing evidence, acquitted all the accused in the Haren Pandya case.
At the time, Pandya’s wife appealed to the Supreme Court to reinvestigate. Guess who opted to appeal the acquittal instead? The Manmohan Singh government, after the CBI reportedly made a presentation to home minister P. Chidambaram and law minister Salman Khurshid. Whether the CBI briefed the ministers about what Azam Khan had told them is not known. That appeal is still lying with the court.
In sum: As of now, officially, no one killed Haren Pandya. Certainly not those accused of the murder.
Asgar Ali, acquitted in the Haren Pandya murder case, was re-arrested recently by the Telangana police, for his alleged involvement in the ‘honour’ killing of a Dalit groom. In the photo above, he is wearing a blue shirt with white checks. Credit: TV18 Telugu.
However – and this is a big one – the main accused in the case, Asgar Ali, was recently re-arrested in anothercompletely unrelated case, from his home district Nalgonda in Telangana. In September, a honour killing briefly held the limelight when a local hotshot, Maruti Rao, participated in killing his own Dalit son-in-law. He and the man who allegedly did the actual hacking, Subhash Sharma, were picked up along with a few others. Among them was Asgar Ali and and Abdul Bari, both accused and acquitted in the Pandya case. They are now accused of being masterminds behind the honour killing.
Also read: The Many Questions Still Unanswered 15 Years After Haren Pandya’s KillingAsgar Ali, also a history-sheeter with a record like Sohrab, remains one of three petty criminals alive who sit on the real story of Pandya’s murder. If these men are killed in an encounter, it is possible that the story of Pandya’s real killers will die with them, in so far as the possibility of court testimony is considered. (So the first concern of anyone interested in the truth should be the security of these witnesses.)
This still leaves Vanzara holding the baby.
But why Vanzara? He had no skin in the game as far as Haren Pandya was concerned. He had to have been acting on behalf of someone else. Politicians don’t hobnob with petty criminals – cops do.
D.G. Vanzara has the oldest, most open and most precarious connection to Narendra Modi, then chief minister of Gujarat, now prime minister of India, which he foolishly loved to flaunt. Some men are meant to be in the spotlight, and some in the shadows. Vanzara was always meant to stay in the shadows, but unlike his colleagues, Dahyabhai Gobarji never understood this critical maxim.
Amit Shah was once caught on a contested CBI sting saying, “Sohrabuddin sealed his own fate”. It is quite possible this is how he looks at Vanzara now, that Vanzara may well have sealed his own fate. After all, while he was in jail in 2013, frustrated with Modi’s silence, Vanzara did tell CBI’s Sanjay Tamgadge that Pandya’s murder was a political conspiracy. The same Tamgadge also took Azam’s deposition at one time. Vanzara was released on bail a few months after that.
Yet the man from Illol, where Sohrabuddin’s wife Kauser Bi was burnt and buried, is nothing if not unpredictable. And he’s had more lives than a cat. Despite, or perhaps after his seven years in jail in Sohrabuddin’s case, the Bombay high court upheld his discharge by a sessions court this year.
To clarify, this is the CBI special court that is hearing the case. The stakes are much higher now that Pandya’s murder has been brought into it.
The question is, was Vanzara connected to the Pandya case at all?
The official story is he had nothing to do with it. The official story is a lie.
Sarita Rani is an engineer turned reporter of 18 years. She is currently engaged in research for an independent project.
